De dag dat je hoort dat je moeder alvleesklierkanker heeft, vergeet je niet. Dit geldt ook voor de dagen, soms weken of maanden die volgen. Tot het overlijden dat erop volgt. Madelon heeft met ontwapenende eerlijkheid een verslag geschreven over deze periode in haar leven en dat van haar moeder. Het is een verhaal over vasthouden en loslaten van wat had kunnen zijn. Eerst nog het gevecht om weer beter te worden. Daarna het proberen te genieten van de resterende tijd, ook al voelde dat soms zinloos. Het is een verslag van de rauwe gevoelens en diepe emoties die gepaard gaan met verlies. Van een dierbare, of van je eigen leven. Het aanlopen tegen eigen grenzen, of die van een ander. Madelon had de stille wens dat ze door het overlijden van haar moeder inzicht zou krijgen in datgene wat voor ons allemaal nog zo'sn mysterie is. Dat is niet gebeurd. De overgang van een levend wezen, hoe fragiel ook, naar een dood lichaam blijft ongrijpbaar, indrukwekkend en allesomvattend. En iets waar we uiteindelijk allemaal mee te maken krijgen.
