Alles Gaat Altijd Weer Voorbij

Begin 2010 werd de redactie van het blad 'sOlijfschrift's, een uitgave van Stichting Olijf, geattendeerd op het bestaan van het weblog van Aaltje van Eunen. Aaltje had borstkanker gehad en bleek nu eierstokkanker te hebben. Om haar dierbaren te informeren was ze een blog gestart; zoveel makkelijker dan bellen en mailen! Ieder van hen werd gegrepen door de toon van het blog. Het is geen klaagzang en geen verslag van een ziekte. Het blog is veel meer een persoonlijk 'sDagboek van het Leven van Aaltje's. Want leven doet ze. Ze geniet van haar man Herman, hun kinderen en kleinkinderen, hun huis, haar beste vriendinnen, vakanties, feestjes, kortom: van het leven. In haar blog doet ze verslag van dat leven en tussendoor schrijft ze ook over haar ziekte en alles wat daarbij komt kijken: de ziekenhuisopnames, de relaties met artsen, verpleegkundigen en andere hulpverleners; allemaal heel herkenbaar. Aaltje hoort in juni 2010 dat de eierstokkanker niet te genezen is. Er zijn weer uitzaaiingen geconstateerd en de artsen geven aan dat ze wel de pijn kunnen bestrijden maar haar niet meer beter kunnen maken. Ze maakt haar lezers op een mooie manier deelgenoot van het proces, dat die mededeling op gang brengt. Ook Herman schrijft zo af en toe een stukje, zodat soms ook zijn kant van het verhaal belicht wordt. Want kanker heb je niet alleen, kanker heb je samen. En ook Herman weet het mooi te verwoorden. Doordat het blog zoveel in zich heeft - leven, angst, humor, relativering - is het een heel lezenswaardig blog. Een ontroerend blog ook. Het blog - en nu dus het boek - kan steun bieden aan vrouwen met gynaecologische kanker, maar kan ook voor anderen waardevol zijn. Jammer, dat er door het overlijden van Aaltje een eind aan haar verhalen kwam.