Annie

oud Ze richt zich op blauw overwaasde ogen kijken me aan. Ogen die niet veel meer zien maar naar ik vrees gedachten kunnen lezen. Mijn gedachten waarover ik me schaam. Samen zijn we oud maar houden geen gelijke tred. Haar krachteloos stijve poten presteren niet meer dan een blokje rond. Ik ga haar voor wachtend op winderige hoeken. Als gast is ze nergens meer welkom sinds ze haar darmen weerloos ontlast. Dan komen de gedachten Die ze niet mag lezen. Ik streel haar kop Zuchtend legt ze zich weer aan mijn voeten. Annie van Kooten-Snaauw 1910-1999 Net als in 'sKoot graaft zich autobio's is Van kooten erin geslaagd om met een handvol woorden een zaak van leven en dood even humoristisch als gevoelig te behandelen.