Beauty In Simplicity - CD (0885470009469)

"In de jaren vijftig betekende nieuwe muziek in wezen één ding: maximale complexiteit en maximale afstand tot het publiek. Dat veranderde radicaal aan het eind van de jaren zestig, toen een groep freaks de regels van de muzikale avant-garde volledig herschreef en een van de laatste grote doorbraken in de 20e-eeuwse kunstmuziek realiseerde. Componisten als Steve Reich bevrijdden de klassieke muziek van de dogma's van het serialisme en creëerden een nieuwe klankesthetiek met psychedelische trekkracht, gevormd door de ritmes van de Indonesische gamelan, de coolness van de free jazz en de energie van de rockmuziek. Zij daagden het overdreven intellectualisme van de Europese hedendaagse muziek uit met een nieuw soort performancecultuur: de lofts en clubs van de New Yorkse kunstscene werden de nieuwe hotspots van de avant-garde, waardoor Darmstädt en Donaueschingen eruit zagen als verlaten tempels van een allang verlaten religie. De Minimal Music van de jaren zestig legde de nadruk op een nieuwe eenvoud van muzikale structuur, repetitieve elementen, tonale harmonie en compromisloze reductie van het muzikale materiaal - het idee van ""patronen"" was geboren, zonder welke de genres ambient, techno en post-rock nooit zouden zijn ontstaan. Het is een ironische speling van het lot dat een vorm van klassieke muziek die nog maar enkele decennia geleden verantwoordelijk was voor de laatste grote uitvoeringsschandalen van de 20e eeuw, tot op de dag van vandaag een ongeëvenaarde invloed uitoefent op de mainstream cultuur. Op basis van Steve Reichs meesterwerk ""Electric Counterpoint"", in een nieuwe bewerking voor live en vooraf opgenomen piano's, werpt Kai Schumacher op zijn album Beauty in Simplicity een muzikale blik op klassieke voorlopers en popcultuur-erfgenamen van de minimal music. Zo bereiden de fragiele klankvlakken van Erik Satie de weg voor de ambient muziek van o.a. Brian Eno, terwijl de psychedelische pianowerken van P.M. Hamel als inspiratie dienen voor de pianotranscripties van Moderat. In plaats van te vertrouwen op digitaal geluid, behandelt Kai Schumacher de concertvleugel als een volledig analoge synthesizer, waarbij hij voorbereidingen en geluidsbewerking toepast op wat toch wel het meest klassieke van alle instrumenten is om schijnbaar elektronische klankwerelden te genereren in de ruimte tussen drum-machine en de Wall of Sound"