Bernhard

Gerard Aalders beschrijft 'de ontnuchterende werkelijkheid' van de Schavuit van Oranje, een man die in de eerste plaats zijn eigen belangen najoeg, ongeacht wat daarvan de consequenties waren voor Nederland en de monarchie. Prins Bernhard (1911 - 2004) had een buitengewoon hoge dunk van zichzelf. Hij slaagde er meesterlijk in ons in zijn verzetsavonturen, wonderbaarlijke werken en nobele daden te doen geloven. In 1936 werd Bernhard von Lippe-Biesterfeld, de Duitse verloofde van prinses Juliana, binnengehaald als een godenzoon. De mythevorming rond deze 'bespiegelende, sportieve en in cultuur geïnteresseerde' prins begon direct. Maar van bespiegelingen hield hij niet, in sport was hij altijd slecht geweest en zijn belangstelling voor cultuur beperkte zich tot feestvieren. De Tweede Wereldoorlog bracht Bernhard nieuwe faam en maakte hem ook onaantastbaar. Na de oorlog, zo is ons altijd voorgehouden, betrad de prins het toneel van de internationale politiek en global business. Overal ter wereld haastten staatshoofden zich tijd vrij te maken om Bernhard te ontvangen. Het voorzitterschap van de schimmige Bilderbergconferenties zou de statuur van de prins - eigenlijk té groot voor Nederland - nog eens extra onderstrepen. Ook Bernhards voorzitterschap van het Wereld Natuur Fonds was opmerkelijk. Het gaf hem het imago van een natuurbeschermer, al was hij dol op het 'afknallen' van beschermde dieren. Weinig wat ons is verteld over de prins der Nederlanden klopt. Het meeste is bij elkaar gefantaseerd, gesuggereerd of gewoon gelogen. In Bernhard, alles was anders - niets was immers wat het leek - ontrafelt historicus Gerard Aalders de fabels van weleer en staat hij stil bij de levenslange strapatsen van de prins. Historicus en Oranje-deskundige Gerard Aalders was onderzoeker bij het NIOD. Hij schreef boeken over kartels, de Bilderbergconferenties, inlichtingendiensten en het koninklijk huis. Diverse titels zijn vertaald.