Clemens Christian Poetzsch Plays Sven Helbig - LP (0885470014432)

"De musici Clemens Christian Poetzsch en Sven Helbig kenden elkaar al jaren. Ze ontmoetten elkaar in 2008 op het conservatorium van Dresden, waar Helbig drums doceerde en Poetzsch piano studeerde. Al snel speelden ze in hetzelfde jazztrio, elke zondag jammend op Duke Ellington en Charles Mingus in de beroemde Blue Note Club van de stad. Maar na hun jaren in Dresden, verloren de twee elkaar uit het oog. Tien jaar lang zouden beiden hun eigen weg gaan en hun eigen muzikale identiteit nastreven; Helbig verdiepte zich in orkest- en genrevervagende muziek en Poetzsch ontwikkelde zijn solopianowerk. Dat was tot 2019, toen Helbig besloot zijn oude jazzmaat aan boord te nodigen voor een speciaal project. ""Heel lang heb ik nagedacht over de juiste vertolker voor mijn muziek, en met Clemens vond ik de ideale combinatie van technische vaardigheden, gevoel voor geluid en muzikale achtergrond,"" legt hij uit. ""We delen allebei een passie voor de extravaganza's van de pianogoden, maar ook voor de unieke esthetiek die jazzpianisten aan het instrument meegeven, en we kunnen ons ook verliezen in elektronische muziek uit de ambient en experimentele wereld."" Een vertolker is niet alleen een uitvoerder. Verre van een passieve lezing van de muziekbladen, zal een interpreet de klanken en melodieën van een stuk herscheppen en zijn eigen ervaring injecteren tijdens het spelen, waardoor zijn eigen stijl geboren wordt. Helbig wist dat, en het was precies wat hij wilde voor het album. Overigens had Poetzsch, die al jaren componeert, altijd al het verlangen gehad om zich volledig aan zijn pianospel over te geven terwijl hij andermans stukken interpreteerde ""Ik was altijd op zoek naar de muziek die ik zou willen spelen, wachtend op het juiste moment om me echt op mijn pianospel te concentreren met de juiste composities. Het moet iets speciaals zijn,"" zegt hij. In de loop van zes maanden stuurde Helbig Poetzsch zijn composities, zodat hij tijd had om aan elke interpretatie te werken. Terwijl beide musici zich opnieuw over het project bogen, sloten ze ook een pact; terwijl ze de verloren tijd inhaalden en van alles bespraken, van het verleden tot de politiek, zouden ze zich onthouden van het praten over Helbigs stukken, zodat Poetzsch volledige vrijheid had in zijn verkenningstocht. ""Ik heb hem de partituren gewoon rustig toegestuurd - geen commentaar, geen uitleg. Ik nam de kans waar om me als een 'sdode's componist te gedragen,"" zegt Helbig, ""Ik wilde dat Clemens dit als zijn album zou voelen."" In plaats van hun gedachten over elk stuk te delen, besloten de muzikanten hun eigen privédagboeken bij te houden tijdens het proces, die ze alleen zouden delen als het tijd was om op te nemen. Alle tien stukken voor het album werden door Helbig geselecteerd uit zijn vorige drie albums. De Duitse muzikant is bekend geworden om zijn geluid waarin elementen van klassieke en elektronische muziek samensmelten. De geselecteerde stukken belichamen deze veelzijdigheid, sommige zijn geschreven voor een strijkkwartet, andere voor het orkest en weer andere voor het koor. Hoewel de partituren waren opgeschreven, betekende het omzetten van zo'sn uitgestrektheid in solo piano tunes dat er zo veel was waarmee Poetzsch kon spelen. ""Niemand heeft hetzelfde tempo, hetzelfde ritme, hetzelfde gevoel voor details en wat je ermee kunt doen - in de muziek als in het leven,"" zegt Clemens, ""En dit is waar het spannend wordt als het gaat om interpretatie. De muziek is gecomponeerd, je kunt de noten niet veranderen. Maar alle details eromheen kun je zo veranderen dat het hele stuk in een ander licht komt te staan."" Poetzsch, die van jongs af aan piano en compositie studeerde, werd altijd beïnvloed door de groten van de klassieke en jazzmuziek, zoals Bach en Bill Evans. Hij benaderde Helbigs composities met dezelfde creativiteit als een vertolker die de taak heeft een eeuwenoud stuk tot leven te brengen waarvan hij de ""originele versie"" nog nooit had gehoord. ""Het is een prachtig spel in de traditie van het klassieke schrijven: iemand zet de muziek van het leven op papier en iemand anders brengt het weer tot leven. De een is gespecialiseerd in het comprimeren van het leven en de ander in het decomprimeren,"" zegt Helbig over het proces. Aan de ene kant is er subjectiviteit, wat Poetzsch alleen aan de muziek kon toevoegen, ""Ik heb zo intens gewerkt aan de interpretatie van deze stukken op dezelfde manier als ik zou componeren - soms had ik het gevoel in zekere zin een mede-componist te zijn,"" zegt Poetzsch. Aan de andere kant is er verbinding, een gedeeld verleden en gevoeligheden die componist en vertolker bij elkaar brachten. Deze onbewuste punten van convergentie zouden voor beide musici duidelijk worden als ze bij elkaar zaten en elkaars dagboeken lazen. Het proces van interpretatie draagt een verkenning in zich die evenzeer naar binnen als naar buiten gericht is. Terwijl Poetzsch in zichzelf dook, op zoek naar zijn eigen taal en betekenissen voor de composities, reikte hij ook naar buiten naar Helbig: ""Clemens gaf de composities zoveel meer muzikale kleuren dan ik had kunnen verwachten. Het album is geworden wat we voor ogen hadden: je hoort de ene helft Clemens en de andere helft mezelf,"" legt Helbig uit. Met dit half-en-half karakter is 'sClemens Christian Poetzsch plays Sven Helbig's een album dat de cadans in zich draagt van een gesprek tussen twee musici en vrienden die opnieuw met elkaar in contact komen."