Communekind In De Sixties

Boedi is een hoogbegaafde jongen die ongebonden opgroeit in een leefgemeenschap. Hij heeft een sterke band met zijn moeder. Ze betekenen alles voor elkaar. Boedi raakt ook bevriend met twee meisjes Melanie en Dotte. Met z'sn drieën gaan ze op avontuur en leren ze van het leven. Ook bestuderen ze stelletjes en proberen dat op elkaar uit. Ze groeien samen op en ontwikkelen een onbevangen seksualiteit. School krijgen ze binnen het kasteel. Ze volgen hun interesses. Maar als ze naar het voortgezet onderwijs gaan, moeten Melanie en Dotte ergens anders wonen. Boedi's vertrouwde wereld begint uit elkaar te vallen, met grote gevolgen voor zijn gezondheid. Zijn moeder sleept hem door die periode heen. Door haar redt hij het. Op de middelbare school raakt hij bevriend met Diederik en mag hij mee op een schip. Zo kan hij zijn nood en eenzaamheid even vergeten. Diederik heeft een oogje op Esther, een hoogbegaafd meisje. Maar Esther gaat uiteindelijk voor Boedi. Ze krijgen een haast sprookjesachtige relatie, waarbij ze elkaar helpen met hun huiswerk en samen muziek maken. Dotte en Melanie komen ook weer in beeld. Dotte verleidt Boedi en de jongen kan haar niet weigeren. Hij ziet haar nood en ziet er geen kwaad in. Vroeger deden ze dit toch ook? En Boedi heeft niets anders meegemaakt dan vreemdgaan en gebroken relaties. Esther komt erachter wat Boedi en Dotte hebben gedaan en wil niets meer met Boedi te maken hebben. Wanhopig vraagt Boedi zich af waarom bijna iedereen om wie hij geeft, bij hem weg gaat. Om de tijd door te komen, ontfermt Boedi zich over de kinderen in het kasteel, waar vaak niemand anders naar omkijkt. Vooral met Aimée krijgt hij een sterke band. Een brutale meid, die van binnen heel eenzaam blijkt te zijn. Je zou niet verwachten dat de karakters verzonnen zijn. Het is levensecht en bezield. Zelfs het drinken van een kop thee kan ik helemaal meebeleven. De auteur weet het alledaagse en de heftige gebeurtenissen prachtig samen te brengen. Ook laat hij de mooie kanten en de schaduwzijden van een commune zien, zonder met zijn vinger te wijzen. Het verhaal raakt me ook persoonlijk. Ook in mijn leven vielen er soms plotseling geliefden weg. Het is mooi hoe Boedi toch steeds mensen in zijn hart sluit. Communekind in de sixties. Joshua Stiller. Magister. Door Sarah Morton, auteur van (ondermeer) "Wat je net verteld is"