Complete Works For Piano 4/Quelques - CD (0723385180036)

'Quelques riens pour album', 'An album of trififles', is de raadselachtige titel die Rossini gaf aan deze bonte verzameling van 24 korte stukken, waarvan u de eerste 18 op deze opname kunt horen.De titel is karakteristiek voor zijn persoonlijkheid, eufemistisch en vol zelfspot. Hier is weer de oudere Rossini, die zijn laatste jaren in Parijs doorbracht en een overvloed aan kleinschalige, zeer persoonlijke karakterstukken produceerde, die hij gekscherend 'Péchés deVieillesse' noemde, of 'Sins of Old Age'. Het album neemt nu al een bijzondere plaats in binnen dit omvangrijke oeuvre, niet in het minst omdat het 24 stukken bevat, een aantal dat verwijst naar de 24 preludes van Chopin&rsquo, die Rossini zeker kende, om nog maar te zwijgen van Bach's'Wohltemperierte Klavier'. Rossini was bovendien een groot bewonderaar van Bachs muziek, getuige onder meer zijn steun aan de toen pas gestarte uitgave van Bachs complete werken door het Leipziger Bachgesellschaft. Het is gemakkelijk aan te nemen dat Rossini aanvankelijk van plan was om alle 24 toonsoorten te gebruiken, maar dat project moet hij op een bepaald moment hebben opgegeven, want de bundel bevat verschillende stukken in dezelfde toonsoort. Niettemin zijn de onderlinge relaties tussen de stukken hier sterker dan in zijn andere albums, en de stukken zelf zijn vaak kleinschaliger. Er zijn een paar uitzonderingen: nr. 12 (Danse Sibérienne) is bijvoorbeeld een wilde Siberische dans, nr. 15 (Petite Galette Allemande) is een smakelijk Duits gebakje, en er zit een heel verhaal achter nr. 16 (Douces Réminiscences, offertes à mon ami Carafa pour lenouvel an 1866, .….Oh fricaine!!!). Juist op het moment van de uiterst succesvolle première van Meyerbeer's 'l'Africaine' deed Rossini's goede vriend Carafa een wanhopig verzoek om geld. Rossini zei hem de volgende dag terug te komen en gaf hem dit stuk mee naar de uitgever in ruil voor betaling. Waarschijnlijk dacht hij dat de woordspelende titel de uitgever onmiddellijk zou associëren met de zeer succesvolle opera, zodat de uitgever Carafa onmiddellijk en onvoorwaardelijk het geld zou geven, zich niet realiserend dat het stuk helemaal niets met de opera te maken had.De list was succesvol, en Carafa werd gered, al was het maar tijdelijk.Het incident spreekt duidelijk van de ironie die Rossini door deze stukken garen spint, ironie die soms gericht is op het publiek, soms op hemzelf; zeker is het ook gericht op de pianist, want zijn techniek wordt op de proef gesteld, soms in absurde mate.Een goed voorbeeld is het laatste stuk. Na een charmante inleiding onderwerpt Rossini de pianist aan een uithoudingsproef met eindeloze hoeveelheden snel herhaalde akkoorden in de linkerhand. Ik kan me een van Rossini's beroemde feestjes voorstellen, waarbij de componist besloten heeft om na het diner een arme pianist te plagen om te zien of hij echt zo goed kan spelen als iedereen zegt dat hij kan. De glimlach op zijn gezicht zou op dat moment waarschijnlijk nog breder zijn geweest als hij had geweten dat deze uitdaging anderhalve eeuw later nog steeds serieus zou worden genomen.