Edwin Smet

De afgelopen zeven jaar heeft Smet aan een uitgebreide reeks schilderijen gewerkt. Hij wilde weten wat aan te vangen met het thema natuur, en hoe de mens enige kans maakt iets tegenover die indrukwekkende prestatie te zetten. De natuur produceerde bomen, mieren, rotsen ? wat hebben wij gepresteerd? Wat kunnen wij hier tegenover zetten in de beperkte tijd die wij hebben? Lange tijd richtte hij zich op de neiging van de mens om het landschap te verwoesten en negatief te beïnvloeden, maar dat verschoof gaandeweg naar de totaalinvloed die de mens uitoefent op de drukbevolkte en intens gebruikte wereld en haar landschap, volledig door haar ontworpen en ingericht. Verrommeling, vernietiging, maar ook structuren, oplossingen voor de menselijke aanwezigheid. Steeds wel met de onderliggende gedachte dat wij te gast zijn in de natuur, en zij het is die het laatste woord heeft. De schilderstape, een massa-geproduceerd materiaal dat Smet veelal in het werk gebruikt ? normaal gesproken beschouwd als waardeloos ? wordt gebruikt als bouwsteen. Als moleculen, kleine stukjes en beetjes, steen op steen, wordt het herhaaldelijk op elkaar gestapeld en geplakt totdat iets ontstaat wat door kan gaan als het eigen, door tijd en stille aandacht gevormde landschap. Juist met materialen die kunstmatig zijn ? acryl, tape, keukenpapier ? wil het een buiging zijn naar het natuurlijke landschap. Met kwatrijnen van Hans van de Waarsenburg (1943-2015). Van de Waarsenburg schreef deze speciaal voor dit boek, een paar maanden voor zijn dood.