Efeziers - Commentaar Op Het Nieuwe Testament.

De brief aan de Efeziërs is een van de dertien brieven die door de apostel Paulus geschreven zijn. In deze brief bespreekt hij een groot aantal onderwerpen die ook in de andere brieven van hem aan de orde komen. Bij die veelheid van onderwerpen valt de schijnwerper echter op de kerk. Ook in de andere brieven van het corpus Paulinum wordt daarover gesproken, maar in deze brief komt dit onderwerp op een zeer speciale wijze ter sprake. Het merkwaardige aan deze brief is dat de apostel dit spreken over de kerk in een zeer breed kader plaatst. Hij legt verband tussen die kerk enerzijds en Gods grote heilsplan en de machtspositie van Christus anderzijds. In het allesomvattende werk dat God in Jezus Christus doet, heeft de kerk een eigen plaats. Zij is intens betrokken bij de hoge positie waarin Christus zich bevindt. Zij is met Hem in zijn triomf verenigd. Dat is haar rijkdom. In het eerste deel van de brief wordt deze rijkdom van de kerk breed uitgemeten. De hoge eer die de kerk te beurt is gevallen, schept echter ook een geweldige verantwoordelijkheid. Daarom wijst de apostel in het tweede deel van zijn brief op de roeping van de kerk. Zo ligt het unieke van de brief daarin dat Paulus's spreken over de rijkdom en roeping van de kerk wijde perspectieven opent. Deze vergezichten reiken tot over de grenzen van de tijd. Tegelijk is de brief uitermate praktisch. Calvijn had er om deze reden een bijzondere voorkeur voor. 1995 - 1e druk