From Generation To Generation - CD (0748367337468)

"""Muziek is het wapen van de toekomst. ""De slogan van de totem Fela Kuti is in 2021 nog steeds actueel, omdat de problemen die de wereld te lang in zwart en wit hebben verdeeld, nog steeds heersen in een samenleving die grotendeels doof lijkt te zijn geweest voor de boodschappen van de artiesten. Want de Nigeriaan is lang niet de enige die het debat over burgerrechten in de openbaarheid heeft gebracht. Nina Simone als Bob Marley, Curtis Mayfield als Abbey Lincoln, Myriam Makeba als James Brown, de lijst is te lang van musici die van hun medium een instrument van strijd hebben gemaakt. Op het gebied van de muziek zijn de lijnen weliswaar verlegd, maar de breuklijnen liggen nog wijd open in een wereld die de neiging heeft zich terug te trekken in de richting van gesloten identiteiten en reactionaire ideologieën. Dat is waar het om gaat in dit project, waarvan de titel verwijst naar de grote Amerikaanse burgerbeweging, die zich sindsdien over de hele planeet heeft verspreid. BLACK LIVES, FROM GENERATION TO GENERATION, een boodschap die meer dan nodig is in een tijd waarin zowel George Floyd als Adama Traoré zijn overleden. Deze selectie, ontworpen door Stefany Calembert, is een echo van deze boodschap. De producent wil de vitaliteit aantonen van deze boodschap, die al tientallen jaren van generatie op generatie wordt doorgegeven en die vandaag meer dan ooit om actie vraagt. Hier zijn de jongsten nauwelijks ouder dan twintig jaar en de veteraan viert binnenkort zijn tachtigste verjaardag. Ze zijn geboren in Segou, Brugge, Washington, Chicago, in de buitenwijken van Pointe-à-Pitre of in de Bronx. Het zijn Amerikanen, Martinicanen, Zuidafrikanen of Haïtianen, allen verenigd rond deze gemeenschappelijke zaak, die geenszins de diversiteit van hun afkomst uitwist, die tot uiting komt in een stilistische overvloed. Dat is het andere doel van deze selectie: in twintig nummers de creativiteit laten horen van een Afro-diasporische gemeenschap waarvan de soundtrack het verhaal vertelt van mannen en vrouwen die deze oorspronkelijke ontworteling van hun continent hebben overstegen door een rijk eclecticisme. Dit geluid is dat van de bodem van de ruimen van slavenschepen, het is dat van ritmes die ver van hun voorouderlijke grond opnieuw zijn uitgevonden, het is dat van een stem die erin slaagt haar pijn te sublimeren, het is dat van een saxofoon die schreeuwt in het aangezicht van de segregatie. Dit geluid is dat van de zwarte Atlantische Oceaan, deze oceaan die bestaat uit zovele levens en sterfgevallen, deze zone van stroming en beroering, van komen en gaan, waaruit blues en rap, jazz en biguine zijn voortgekomen. In het hart of in de marge van deze informele maar zeer reële ruimte hebben degenen die geen recht van spreken hadden, zich geuit, vroeger in het geheim, nu op alle mediakanalen, waardoor deze boodschap van emancipatie weerklank heeft gevonden. Vrijheid van meningsuiting zou een betekenisloos woord zijn zonder de verscheidenheid van stemmen om het te dragen. Of je nu Cheick Tidiane Seck heet, een Malinese pianodrummer, of Sonny Troupé, een betoverende drummer uit Guadeloupe, Reggie Washington, een meester groover wiens bas het hele epos van de jazz vertelt, of Jean-Paul Bourelly, een geleerde van geluid die een eigenzinnige groef graaft richting Haïti. Dat is waar deze selectie over gaat: zogenaamde blues, geëngageerde soul, donderende frasering...Al deze mensen leven samen rond dezelfde wens om een einde te maken aan deze zwart-wit visie die al te lang heeft geduurd, evenals Alicia Hall Moran, een mezzosopraan die klassieke cultuur vermengt met ongebreidelde improvisatie, en Kokayi, kokayi, een hip-hop zangeres die over octaven kan raaskallen, DJ Grazzhoppa wiens wetenschap van de draaitafels verder gaat dan de ruzies van kapellen, en Jacques Schwarz-Bart wiens saxofoon zich even goed thuis voelt in de goede oude nu-soul als in jazz met Caribische accenten. Er is geen trance mogelijk zonder deze fundamentele ""verscheidenheid"" van horizonten, als een eerlijke echo van het vruchtbare postmoderne denken van Edouard Glissant, die tot de activisten behoorde van het eerste Congres van Zwarte Kunstenaars en Schrijvers aan de Sorbonne in 1956, maar die in dezelfde jaren toch verwikkeld was in de strijd tegen de koloniale oorlog in Algerije. Heeft de dichter-filosoof van Martinique niet gezegd: ""Sinds de revolutie van Césaire en alles wat daarop volgde, beginnen wij te begrijpen dat wij een samengesteld volk en een samengestelde cultuur zijn. En dit is vandaag geen gebrek en geen ondeugd, het is praktisch een voordeel."