Het Leven Is Gewoon Wonderlijk

Er was een kleine kantine. Vol met mensen. Een vrouw, slank met kort blond haar, fris gezicht, ging tegenover me zitten. 'Ik heet Emma.' 'Ik ben Edwin.' We voelden meteen: er is iets tussen ons. Af en toe deed ze alsof ze niet geïnteresseerd in me was. Ze keek dan even de andere kant op. Maar we bleven met elkaar praten. Waarover? Dat weet ik niet meer. Het maakte ook niet uit. We praatten. De verhalen in deze bundel zijn autobiografisch. Qua onderwerp en tijd heel divers. Van: Waarom heb ik mijn moeder nooit gevraagd om een ander broodtrommeltje? Tot het maken en exposeren van schilderijen