Ik Sterf Nog Liever Als Een Hond

In dit persoonlijke verhaal van de auteur, geeft zij haar visie over de dood. Dat de dood nog steeds iets angstaanjagends is, probeert zij om te buigen naar iets dat daadwerkelijk bij het leven hoort. Zij verhaalt over de dood van haar vader, moeder, echtgenoot en dierbare hond en de weg er naartoe en trekt de vergelijking over de manier waaróp en wannéér iemand sterft. Níemand kan zijn dierbaren missen! Nóóit!! Ondanks dat ze haar dierbaren niet kon missen, ziet ze de dood als een verlossing... van pijn... verdriet... verlies... Door ervaring wijzer, gunt zij een ieder die klaar is met zijn of haar leven - jong of oud - die verlossing. Ieder mens zou haar inziens, zeggenschap moeten hebben over zijn of haar eigen leven en zijn of haar eigen dood... Hoe zwaar het verlies van dierbaren ook is, troost komt voort uit de wetenschap dat zij nog dicht bij haar zijn... Er is zóveel meer tussen hemel en aarde... troost... liefde... bescherming... De dood is niet het einde... De dood is een nieuw begin...