Stormvogel

Jasmijn is in de kerstvakantie van 2004 geschrokken van de tsunami die op tweede kerstdag grote verwoestingen heeft aangericht in Zuidoost-Azië. Met frisse moed gaat ze begin januari weer aan het werk, ze wil de wereld verbeteren en werkt daarvoor bij de juiste organisatie: een ngo met projecten in ontwikkelingslanden. Er ontstaan spanningen met collega's die in de loop van januari oplopen. Jasmijn meldt zich ziek en komt geleidelijk terecht in een wereld van visioenen over oorlogen en het einde van de wereld. In het vroege voorjaar wordt ze met dwang opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Gehecht aan vrijheid en zelfbeschikking verzet ze zich tegen behandeling, waarna dwangmedicatie wordt toegediend. Op een bepaald moment weet ze te ontsnappen… Het betreft een waar gebeurd verhaal uit 2005, met reflecties vanuit het heden (2016) en zet vraagtekens bij de doeltreffendheid van onder dwang opgelegde behandeling. Waarom wordt iemand opgesloten zonder dat er sprake is van agressie of zelfdestructie? Zijn de beelden van oorlogen en vernietiging het product van een verwarde geest of een voorspelling van de ontwikkelingen in de huidige en komende tijd?