The London Recordings Vol. 1 - CD (0196587301422)

"Deze opnames zijn opgedoken uit de archieven van de BBC. Al het restauratiewerk is gedaan vanaf de originele analoge banden. De hier gepresenteerde werken zijn afkomstig van een historische sessie in de Londense studio's op 30 juni 1959. Decennialang hebben pianisten en musici over de hele wereld deze opname, die voorheen alleen op video bekend was, vereerd. Het was belangrijk voor ons om ze eindelijk op schijf uit te brengen. Tijdens onze zoektocht naar de videoband in de BBC-archieven ontdekten we de vergeten analoge stereoband waarvan we dit ongelooflijk emotionele moment in de geschiedenis konden herstellen. Londen, 8 april 1982. Het publiek wacht voor de Royal Festival Hall en hoopt dat de immense Arturo Benedetti Michelangeli zal spelen - hij die vroeger zijn concerten op het laatste moment annuleerde wanneer hij oordeelde dat geen van de twee piano's die hem begeleidden in staat was de kleuren weer te geven die zijn geest en vingers moesten boetseren. De technici van de BBC vragen zich af of ze hun microfoons en camera's wel kunnen plaatsen: Sergiu Celibidache heeft een diepe afkeer van opnames, omdat hij verdedigt dat muziek een ""kunst van het moment"" is en dat microfoons niet in staat zijn alle harmonische rijkdom weer te geven en zijn tempokeuzes, bepaald door de akoestische parameters van het moment, te begrijpen. Daar zijn niet één maar meerdere wonderen voor nodig. Ze zullen die avond plaatsvinden. De extreme eisen, de visie op de muziek, het vertrouwen en de verstandhouding die deze twee legendes sinds het einde van de jaren zestig delen, dragen daartoe bij. De aanpak van de pianist is die van een Prins. Hij schudt met beide handen een discrete zwarte zakdoek. Maestro Celibidache volgt dit voorbeeld. Vanavond voeren zij het laatste orkestwerk van Maurice Ravel uit - zijn Concerto in G, dat de componist zelf wilde uitvoeren op ""de vijf continenten"" voordat zijn broze gezondheid hem ertoe bracht het op te geven. Het is het prerogatief van genieën wier vermogen om de tijd op te schorten voelbaar is voor de luisteraar, om schoonheid uit te drukken met een dergelijke vanzelfsprekendheid en eenvoud. Hoe kan men zich deze woorden van André Malraux niet herinneren bij het beluisteren van het tweede deel? ""Kunst heeft de functie om iets aan de tijd te onttrekken, om de wereld van de waarheden te suggereren, ten opzichte waarvan alle menselijke werkelijkheid slechts schijn is... om een antwoord te geven op de vraag die de mens zijn deel van de eeuwigheid stelt""."