Gij Zult Niet Bloemlezen

Dichter Louis Th. Lehmann (1920-2012) was tegen van alles maar zeker ook tegen bloemlezingen. Erik Bindervoet, dichter, vertaler en liefhebber van Lehmanns werk, trok zich daar niets van aan. Hij las in gelukzalige onbevangenheid en nam zonder te twijfelen op wat hij mooi, interessant of representatief vond. Vanaf zijn 19e werd Lehmanns enorme talent en zijn oorspronkelijkheid herkend door de critici, met Menno ter Braak, Simon Vestdijk en Ed. Hoornik voorop. Bindervoet sluit zich bij hen aan: 'Als Lehmann iets is geweest dan was het wel strikt onafhankelijk, onhandig opstandig en volstrekt origineel.' 'Deze dichter,' zegt de samensteller, 'is van zichzelf al een complete bloemlezing van de Nederlandse poëzie van de 20ste en de 21ste eeuw tot dusver.' Hij heeft gelijk. Bindervoet kiest vormvaste sonnetten naast écriture automatique, poëzie met nonsenswoorden en Barbarber-achtige readymades en aforismen, compromisloze boze gedichten over de wreedheid en domheid van het volk of van architecten en bestuurders die steden slopen, maar ook liefdespoëzie die je aan de botten komt. 'sGij zult niet bloemlezen!'s toont een caleidoscopisch beeld van Lehmanns zeventig jaren bestrijkende dichterschap. Erik Bindervoet maakte dit boek met grote gedrevenheid en plezier. Dat blijkt niet alleen uit zijn verrassende keuze, maar ook uit de tekeningen die hij ervoor maakte en uit zijn feestelijke nawoord. Het zou Lehmanns goedkeuring weggedragen hebben, een epiloog die in vorm en inhoud dwars tegen elke conventie in gaat... Erik Bindervoet (Oostzaan, 1962), vertaalde met Robbert-Jan Henkes alle werken van James Joyce, Bob Dylan en The Beatles. Samen publiceerden ze drie romans en tal van andere onconventionele teksten. Solo publiceerde Bindervoet tien dichtbundels, hij schreef boeken over Spinoza, Nietzsche en Wittgenstein, bewerkte Elckerlijk en vertaalde Shakespeare, Rostand en Dylan Thomas. Ook schrijft hij toneel, tekent, illustreert en treedt regelmatig op als dichter.