Kuhlau: 7 Flute Trios - CD (5028421960876)

Levendige charme in overvloed van 'sde Beethoven van de fluit's: kamermuziek uit de 'sDeense Gouden Eeuw's van het begin van de 19e eeuw in volmaakte nieuwe opnamen door een in Duitsland gevestigd trio van fijne jonge musici die hun debuut maken op Brilliant Classics. Friedrich Kuhlau, geboren in Hamburg in 1786 als zoon van een militaire bandwerker, toonde al vroeg muzikale belofte en nam les bij een leerling van CPE Bach. Toen de troepen van Napoleon in 1810 Hamburg binnenvielen, vluchtte de 24-jarige Kuhlau met zijn familie naar Kopenhagen, waar hij naam maakte als pianist en componist voor het koninklijk hof. Toen hij in 1813 de Deense nationaliteit kreeg, werkte hij in de voorhoede van de snel veranderende culturele scène van het land en oogstte hij veel succes als componist van opera's en toneelmuziek. Zijn financiële positie bleef echter precair, en zijn enorme hoeveelheid kamermuziek werd niet in de laatste plaats geschreven om de markt voor aangenaam muziek maken onder de groeiende Deense bourgeoisie te exploiteren en te bevredigen. Kuhlau was zelf een fluitist met een bescheiden prestatie, maar de populariteit van de saloncultuur in Denemarken deed de vraag naar fluit- en pianomuziek - die toen beide in de mode waren - zodanig toenemen dat Kuhlau zich in een brief aan zijn uitgever in 1829 beklaagde over het feit dat hij te veel opdrachten kreeg. Hoewel Kuhlau zelf een fluitist van bescheiden formaat was, schreef hij met onfeilbaar vakmanschap, sympathie en verbeeldingskracht voor het instrument - zijn werken zijn ook nu nog standaardrepertoire voor talloze studenten - en vóór de publicatie legde hij zijn nieuwe werken ter goedkeuring voor aan de eerste fluitist van het orkest van de Hofkapel. De zeven hier opgenomen trio's vertonen een verrassende verscheidenheid aan textuur en stemming. Zelfs het trio van Op.13 uit 1815 varieert van de barokke manieren van het Adagio van nr. 3 tot een veel grootschaliger expressie in de langzame inleiding die het doek opent voor nr. 1 en voor de set als geheel. Er is een zwierige, Mendelssohniaanse kwaliteit in zowel de melodieën als de zonnige instelling van de set Op.86 uit 1827, die zelf weer opzij wordt gezet voor een intenser, Beethoveniaans betoog in het grote trio Op.90.