Niemand Blijft Het Langst

Deze raadselachtig indringende gedichten, die ontroering combineren met surrealisme en verontrusting met herkenning, eisen een bijzondere plaats op in het oeuvre van de altijd verrassende Gerry van der Linden: als een muzikale en even geestige als melancholieke spiegel van de tijd waarin wij leven. Vaak zorg ik voor vijandige liefde raak verward in een warboel geliefden van wie ik blijf houden loslaten is niet mijn sterkste zijde ook is er veel angstaanjagende ruimte voor schmieren onder het firmament gelukkig heb ik een bezigheid die niets van doen heeft met knusse geborgenheid of zinnig commentaar geven op een pandemie pas als ik de wang aanraak van een pasgeborene of de hand vasthoud van een stervende vind ik mij de moeite waard dichten is aan mijzelf verleende gratie.