Polderleven / 2014

We hebben lang geaarzeld of we alles van hetgeen hier beschreven wordt, wel op schrift moesten stellen. Waarom die aarzeling? Het is een terugblik op onze jeugd. Over wat we zelf meemaakten, wat we anderen zagen doen of wat we hoorden. Hoe gingen wij, en met ons ook veel ouderen, om met dieren, met andere mensen, hoe keken, wij en zij, tegen de geestelijkheid aan, hoe verliep het spel tussen jongens en meisjes? Dat is niet allemaal even verheffend. Zoals gezegd: veel -zeg maar gerust het meeste- hebben we van zien of van horen zeggen, maar toch lopen we de kans dat er gedacht wordt: "Gulder waor ôôk wel propere gasten in ulderen tijd!" Want, omdat we er meer van weten, wordt al gauw verondersteld dat we er zelf ook wel niet ver vandaan geweest zullen zijn. Een ander aspect is dat we de inheemse bevolking, waar mogelijk, het eigen dialect laten spreken. Niet alleen om een aantal al lang vergeten uitdrukkingen vast te leggen, maar ook omdat de streektaal heel vaak veel beeldender is dan de standaardtaal. De streektaal laat meestal niets aan duidelijkheid te wensen over, waarmee echter niet gezegd is dat het dan ook altijd even 'snetjes's is. Al vragen we onszelf dan wellicht weer af wat 'snetjes's eigenlijk is?