Saint-Saëns: Cello Sonatas - CD (5028421954219)

"Vóór de eeuwwisseling van de 20e eeuw verrijkte Camille Saint-Saëns het cellorepertoire met twee belangrijke composities zijn Celloconcert nr. 1 in A klein (Op.33) en zijn Cellosonate nr. 1 in C klein (Op.32), die hij opdroeg aan cellist Jules Lasserre. De schrijver Emile Baumann bestempelde deze eerste Cellosonate als ""een uniek werk"", een meesterwerk. Het werd gecomponeerd in de herfst van 1872, en de eerste publieke uitvoering - met J. Reuschel op cello en de componist aan de piano - vond plaats op 26 maart 1873 in de Salle Érard in Parijs. Het werk is verdeeld in drie delen: het eerste en derde deel hebben een tragisch karakter, terwijl het tweede deel een oase van stille sereniteit biedt. Het werk opent met een dramatisch Allegro in sonatevorm. Het tweede deel komt voort uit een orgelimprovisatie die Saint-Saëns uitvoerde in Saint-Augustin. Het laatste deel neemt het tumultueuze en gejaagde karakter van het eerste over en eindigt in een onverbiddelijke wedloop. Zo'sn 30 jaar scheiden de Cellosonate nr. 2 in F (Op.123) van zijn voorganger. Het werk van Saint-Saëns werd begin 1905 voltooid. Saint-Saëns, die een typisch zelfspottende toon aansloeg - of misschien alleen maar om de verwachtingen te managen - schreef op 16 maart 1905 aan zijn uitgever Jacques Durand: ""Natuurlijk zal de Tweede Sonate niet kunnen tippen aan de Eerste: toen La Fontaine zijn tweede bundel fabels publiceerde, verklaarde iedereen dat die inferieur was aan de vorige"" De Sonate is opgebouwd uit vier delen, het eerste in sonatevorm met overal contrasterende heroïsche en lyrische karakters. Het tweede deel is een Scherzo met acht variaties, elk met een eigen identiteit maar met behoud van een band met het thema, waarvan één in de vorm van een fuga. Het derde deel is, in de woorden van Saint-Saëns, ""een romance die cellisten in verrukking zal brengen"", en over het slotdeel schreef hij: ""het Adagio zal gevoelige zielen tot tranen toe bewegen"". De sonate eindigt met een speels, licht Rondo waarin zowel piano als cello zich bezighouden met technische virtuositeit en imitatiespelletjes."