Scarlatti: Piano Sonatas - CD (0885470006031)

"Op de vraag welke muziek ze wilde spelen op haar tweede solo-album, schoot ze terug: ""Scarlatti!"". En dat terwijl Claire Huangci bekend staat als een volmaakt vertolkster van zeer virtuoze muziek. Maar zelfs toen Ingo Harden in Fono Forum haar debuut-cd met lastige Russische ballettranscripties recenseerde, had hij het volgende te zeggen: ""Bovenop de schijnbaar moeiteloze en welluidende realisatie van haar programma, heeft haar spel een verbazingwekkend breed spectrum aan nuances in de aanslag. Zelfs een doorgewinterde vertolkster met tientallen jaren ervaring kan ons nauwelijks een fantasievoller en kleurrijker 'sorkest op de piano's bieden."" Dergelijke nuances zijn het hart en de ziel van Scarlatti's sonates. Elk afzonderlijk stuk heeft zijn eigen puls nodig, en zijn eigen kleuren, om het tot leven te brengen. Dan onthult de muziek een hele wereld van vreugdevolle experimenten, uitgedrukt in de 555 sonates van de componist. Geschreven voor hemzelf en zijn leerlinge Maria Barbara, de Portugese Infanta, bevatten zij alles wat het barokke en klassieke idioom van zijn tijd te bieden had, inclusief de emulatie van speciale gitaartechnieken. De zelfverzekerdheid waarmee met al deze elementen wordt gegoocheld, laat de luisteraar vaak met verstomming slaan. Maar hoe moet de artieste zich deze enorme hoeveelheid muziek eigen maken en haar selectie een zinvolle structuur geven? De jonge pianiste schrijft in haar inleiding: ""Voortbouwend op die algemene praktijk, begon ik me af te vragen of ik grotere muziekvormen uit zijn werken zou kunnen creëren, waarbij ik afzonderlijke sonates als bewegingen zou gebruiken. En als ik die werken nu eens zo kon presenteren dat de mensen duidelijk zouden horen hoe Scarlatti de perfecte brug vormde tussen de barok en de klassieke periode? Aan de hand van de sonates besloot ik Barokke Suites en Klassieke Sonates te creëren, congruent met de vormen uit elk respectief tijdperk"" Nadat ze alle sonates had bekeken, werkte ze haar concept van twee zeer verschillende CD's uit: ""Elke suite op de eerste CD volgt de basisvorm met een openingsdeel (prelude of toccata), dan allemande, courante, sarabande, gigue met bijkomende intermezzo delen zoals bourrees, passepieds, gavottes, menuetten, enz. CD2 hanteerde andere criteria. Naast de tonale continuïteit was het belangrijk om de klassieke kant van Scarlatti te laten zien, in expressie, in harmonische modulatie, en vooral in compositorische structuur (expositie, ontwikkeling, recapitulatie)"" Niet dat het de bedoeling is werken te reconstrueren die nooit in die vorm hebben bestaan. Het idee is dat de luisteraar zich een indruk zal vormen van hoe de stukken zich tot elkaar verhouden, als ze niet geïsoleerd worden gehoord. Zo worden tegelijk logische bruggen geslagen tussen delen die vroeger een willekeurige opeenvolging van afzonderlijke stukken waren. Het toont ook Scarlatti's veelzijdigheid als een titaan van het miniatuur, zelfverzekerd balancerend tussen twee tijdperken in de creatie van zijn eigen muziek."